Kuchnia jest chyba najciekawszym miejscem do poznawania tradycji wybranego regionu, województwa czy kraju. Każdy region Polski ma swoją specyfikę, zwyczaje i tradycje. Szczególnie interesujące jest województwo łódzkie, w którym zachowały się dawne zwyczaje gotowania różnych potraw – podaje ilodz.com.
Najbardziej znanym tradycyjnym daniem kuchni łódzkiej jest zupa wodzianka. Z poniższego artykułu dowiesz się, co wyróżnia to danie, dla jakich innych kuchni jest ono typowe oraz jak przygotowywano je w dawnych czasach w województwie łódzkim.
Narodowa zupa chlebowa, która jest tu spożywana od wieków
Wodzianka znana jest w tradycyjnej kuchni łódzkiej od czasów starożytnych. Danie to jest jednak typowe także dla innych części Polski – szybko stało się popularne w innych regionach i powszechnym daniem codziennym. Niemniej jednak, według badaczy kultury polskiej, potrawa ta wywodzi się z województwa łódzkiego.
Istnieją różne wariacje wodzianki, wszystko zależy od gospodyni i tego, w co rodzina jest „bogata”. Każda z gospodyń mogła dodać do potrawy coś specjalnego, czyniąc ją wyjątkową i rozpowszechniając nowe pomysły na gotowanie tej potrawy.
Podstawą łódzkiej wodzianki był zawsze suchy lub czerstwy chleb – bułka tarta, którą najpierw krojono w kostkę, a następnie zalewano wrzątkiem. W dalszej kolejności, aby dodać zupie smaku i aromatu, dodawano czosnek i tłuszcz. Do potrawy dodawali również skwarki i słoninę. Podczas postu gospodynie przygotowywały tę zupę bez dodawania słoniny i skwarek, ale nadal ją gotowały.
Wodzianka szybko stała się tradycyjną potrawą w województwie łódzkim. Gotowano ją niemal w każdej rodzinie, bogatej czy biednej, miejskiej czy wiejskiej. Faktem jest, że składniki do dania można było kupić lub przygotować dość łatwo, nie było to trudne i nie zajmowało wiele czasu. To proste i niedrogie danie było modne w czasach powszechnej biedy w kraju. Uważa się, że popularność wodzianki związana jest z tradycją wykorzystywania chleba i produktów chlebowych do przyrządzania innych potraw, a nie wyrzucania ich.
Często wodzianka była jedzona nie tylko na obiad, ale także na śniadanie. Danie było dość pożywne ze względu na dużą ilość chleba oraz boczku i skwarek. Czasami zamiast gorącej wody używano gorącego bulionu mięsnego lub warzywnego. Często wodziankę podawano z gotowanymi lub smażonymi ziemniakami podawanymi osobno.
Obecnie wodzianka uważana jest za tradycyjne płynne danie regionu. Najczęściej jest ona przygotowywana jako wabik na turystów przyjeżdżających do Łodzi lub województwa. Wodziankę można zobaczyć na większości menu lokalnych lokali gastronomicznych.
Tradycje gotowania wodzianki i zup chlebowych w innych krajach świata
Oprócz Polski i województwa łódzkiego wodzianka była gotowana w innych krajach świata. Jednak tutaj danie to charakteryzowane jest jako potrawa słodka, deser. Na przykład informacje o tradycjach przyrządzania zupy chlebowej można znaleźć w narodowych kuchniach Danii, Estonii, Szwecji i Finlandii. Istniały jednak lokalne tradycje gotowania wodzianki: bułkę tartą moczono w przegotowanej, gorącej wodzie by następnie dodać do niej miód i cukier. Gdy baza zupy była gotowa, podgrzewano ją i dodawano plasterki różnych owoców w płynnym syropie cukrowym oraz bitą śmietanę. Czasami krem był też słodzony cukrem pudrem. W tych krajach wodzianka była podawana jako danie zimne.
Wodzianka jest również gotowana w kuchni włoskiej. Tutaj jednak nazywa się ona zupą „pappa al pomodoro” i ma zupełnie inne składniki – tu do dania dodaje się różne rodzaje warzyw, głównie pomidory z bazylią i czosnkiem.
