Julian Tuwim to wybitny polski poeta, tłumacz i językoznawca. Tuwim urodził się w Łodzi, gdzie jego imieniem nazwano jedną z ulic. Ponadto istnieje pomnik „Ławeczka Tuwima” i tablica pamiątkowa przy gimnazjum, w którym studiował wybitny poeta. Jego wiersze różniły się od poezji standardowej. Były to prace nieco prowokacyjne, niestandardowe, za co często Tuwim był krytykowany. Poeta zajmował się także tłumaczeniami, m.in. z języka ukraińskiego – tłumaczył wiersze Maksyma Rylskiego i Jewhena Małaniuka, pisze ilodz.com.
Biografia Juliana Tuwima
Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi w biednej, mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów. Ponieważ Królestwo Polskie było wówczas państwem wasalnym Cesarstwa Rosyjskiego, 9-letni Julian uczęszczał do Męskiego Gimnazjum Rządowego w Łodzi, ponieważ nie było alternatywnych instytucji edukacyjnych.
Mały Julian od najmłodszych lat interesował się naukami przyrodniczymi i językami. Chłopiec skłaniał się ku studiowaniu chemii i astronomii. Od 1909 roku zainteresowały Juliana języki afrykańskie, papuaskie i australijskie. Interesował się także językiem chińskim i esperanto.
W 1906 roku otwarto w Łodzi placówkę oświatową, w której językiem wykładowym był język polski. Placówka była jednak prywatna, a rodzina Juliana Tuwima nie miała środków na przeniesienie chłopca do niej, dlatego Julian kontynuował naukę w rosyjskim gimnazjum.
Taka sytuacja tylko zainspirowała młodego poetę do studiowania języka i literatury polskiej. Od najmłodszych lat zaczął poznawać najlepsze przykłady literatury polskiej. Chyba najbardziej inspirował się polskim poetą i dramaturgiem Leopoldem Staffem. To pod wpływem jego twórczości pojawiły się pierwsze próbki pióra Juliana Tuwima.
W 1916 Tuwim przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował jednocześnie prawo i polonistykę. W latach 20. los zetknął Tuwima z ukraińskim pisarzem, poetą i krytykiem literackim Jewhenem Małaniukiem. Z biegiem czasu utalentowane osoby zaprzyjaźniły się ze sobą. Małaniuk zadedykował Julianowi Tuwimowi cykl wierszy „Ars poetica”. Znalazły się one w jego kolekcji „Ostatnia wiosna”.
W latach 30., przed wybuchem II wojny światowej, Tuwim ostro potępił idee nazizmu. W latach 1939-1945 przebywał na zesłaniu. Tuwim był zmuszony mieszkać we Francji, Portugalii, Brazylii i USA. Do rodzinnej Polski wrócił w 1946 roku.
Spuścizna twórcza łódzkiego poety
Twórczy debiut łódzkiego poety nastąpił w momencie, gdy miał 21 lat. Jego wiersz „Prośba” ukazał się w czasopiśmie „Kurier Warszawski”. Warszawa oczywiście otwierała przed poetą znacznie większe możliwości niż Łódź. W stolicy Tuwim miał okazję publikować swoje wiersze najpierw w studenckim czasopiśmie, a później w poważniejszych publikacjach.
W 1918 roku ukazała się pierwsza książka Tuwima „Czyhanie na Boga”. Badacze twórczości literackiej Tuwima umownie dzielą jego twórczość na dwa etapy – pierwszy w Łodzi i drugi w Warszawie.
W Warszawie Julian Tuwim wraz z innymi jeszcze mało znanymi poetami stworzył i wydał pismo „Pro Arte et Studio”, które zrzeszało wokół siebie młodych poetów. Wiersze Tuwima, które ukazały się na łamach wspomnianego pisma, nie mieściły się w tradycyjnych kanonach poetyckich. Były niestandardowe, nieco prowokujące. Autor często używał słów potocznych, nie stronił od żargonu i wulgaryzmów. Bohaterami jego dzieł byli najczęściej zwykli ludzie. W latach 20. i 30. takie podejście do poezji wywołało krytykę ze strony miłośników poezji tradycyjnej.
Poeta pozostawił po sobie znaczną spuściznę twórczą. Do jego najsłynniejszych zbiorów poetyckich należą: „Słowa we krwi” (1926), „Siódma jesień” (1921), „Rzecz czarnoleska” (1929), książka „Biblia cygańska i inne wiersze” (1932), „Cicer cum caule” (1953). rok). A wiersz Tuwima „Bal w Operze” przez wielu krytyków literackich uważany jest za arcydzieło literatury XX wieku. Został napisany w 1936 roku, ale poeta nie mógł go opublikować ze względu na ostrą antyelitarną i antypolityczną satyrę. Dlatego wiersz został opublikowany w częściach. Całość została wydana dopiero po śmierci poety w 1982 roku.
Twórczość Tuwima obejmuje również wierszy dla dzieci – „Ptasie radio” i „Słoń Trąbalski”.
Julian Tuwim również dokonał wielu tłumaczeń z francuskiego i rosyjskiego. Przetłumaczył z ukraińskiego „Słowo o wyprawie Igora” oraz kilka wierszy ukraińskich poetów i pisarzy Maksyma Rylskiego i Jewhena Małaniuka.
Wybitny łódzki poeta zmarł 27 grudnia 1953 roku w Zakopanem. W jego rodzinnym mieście jedna z ulic została nazwana jego imieniem. Ponadto w Łodzi został odsłonięty pomnik Juliana Tuwima w 1999 roku przy ulicy Piotrkowskiej, który wygląda jak ławeczka, na której siedzi Julian Tuwim. Nad pomnikiem pracował rzeźbiarz Wojciech Gryniewicz. W 2003 roku pomnik poety został uznany za „Rzeźbę Roku”. Stał się jednym z głównych symboli architektonicznych Łodzi.
W Łodzi istnieje legenda, że potarcie nosa pomnika poety z pewnością przyniesie szczęście.
